دانشمندان زبان شناس برآنند که زبان های امروزی دنیا بر سه بخش است :

نخست – بخش یک هجایی (یک سیلابی) و این قسم زبان­ها را زبان­های ریشگی نامند، زیرا لغات این زبان­ها تنها یک ریشه است که به اول یا آخر آن هجاهایی نیفزوده­اند. زبان چینی، آنامی و سیامی را از این دسته می­دانند، در زبان­های ریشگی شماره­ی لغت­ها محدود است، چنان­که گویند چینیان برای بیان فکر خود ناگریزند لغات را پس و پیش کنند یا مراد خود را با تغییر لحن و آهنگ کلمه بفهمانند.

دوم – بخش زبان­های ملتصق این زبان­ها یک هجایی نیست چه در لغات این زبان به هنگام اشتقاق هجاهایی بر ریشه­ی اصلی افزوده می­شود ولی ریشه­ی اصلی از افزودن هجاها هیچ­گاه تغییر نمی‌کند و دست نمی‌خورد و هرچه بر او افزایند به آخر او الحاق می­شود. مردمی که زبانشان را ملتصق خوانند اینانند :1- مردم اورال و آلتایی که شاخه­ای از نژاد زردپوست می­باشند مانند مغولان و تاتاران و ترکان و مردم دونغوز و فین و ساموئید و بیشتر ساکنان سیبریا و دشت قبچاق 2-مردم ژاپن و اهالی کره 3- دراوید و باسک از مردم هند4-   میان آمریکا‌ 5- مردم نوبی (جنوب مصر در آفریقا) مردم هُوتْ تِنْ تُتْ مردم کافرْ و سیاه پوستان آفریقا 6- مردم استرالیا سوم – بخش زبان­های پیوندی، در این زبان­ها بر ریشه و ماده­ی  لغات هجاهایی افزوده می­شود ولی نه تنها به آخر ریشه، بلکه به آخر و اول ریشه هم – دیگر اینکه ریشه­ی  لغت بر اثر افزایش تغییر می‌کند، گویی که ریشه با آنچه بر وی افزوده شده است جوش خورده و پیوند یافته است – به خلاف زبان ملتصق که چون ریشه تغییر نمی‌کند هجاهایی که بر ریشه افزوده است مثل آن است که به ریشه چسبانده باشند نه با او پیوسته باشد.